Γιατί μπορώ

Ανηφορίζω την Πάρνηθος με το προβολάκι που είναι πάνω στο τιμόνι να σχίζει το σκοτάδι, έχει κρύο, πυκνή ομίχλη, βρέχει δυνατά και… πραγματικά γουστάρω.

Οι προβλέψεις του καιρού φώναζαν για ραγδαία επιδείνωση, κάθετη πτώση της θερμοκρασίας και ισχυρές βροχοπτώσεις. Βρίσκομαι δίπλα στο τζάκι λίγο πριν της οκτώ το βράδυ και αφήνω σκέψεις για την ζωή και το ποδήλατο να με ταξιδεύουν, ωστόσο ξέρω ότι πρέπει να ξεβολευτώ για να πάω βόλτα τον σκύλο. «Άδραξε την ευκαιρία» λέει το ρητό και σπεύδω να το υλοποιήσω για μια ακόμη φορά στη ζωή μου. Σηκώνομαι με κέφι, τοποθετώ το 700άρι lm φακό της Revemen στο τιμόνι του Devinci, κράνος, γάντια, αδιάβροχο και φύγαμε!

Η βόλτα

Βγαίνω στο κρύο και αισθάνομαι ζωντανός, πεταλάρω για να ζεσταθώ και κινούμαι προς το δάσος. Όπως ανηφορίζω βλέπω τα χνώτα από την ανάσα μου να περνούν από την δέσμη του φωτός μπροστά μου, απολαμβάνω την ησυχία και νιώθω τις πρώτες σταγόνες βροχής στο πρόσωπο μου. Σύντομα τρυπώνω στο τελευταίο τμήμα του μονοπατιού της Χούνης και αμέσως περνάω σε άλλη διάσταση.

“Τρυπώνω στο τελευταίο τμήμα του μονοπατιού της Χούνης και αμέσως περνάω σε άλλη διάσταση”

Είμαι μέσα στο δάσος, με τον πιστό Rex να με ακολουθεί και να σπάει την μοναξιά μου ενώ η δέσμη από τον ποδηλατικό φακό διαπερνά την μαυρίλα. Μπορεί να βρίσκομαι σε ένα απόλυτα οικείο περιβάλλον όπως και να έχει όμως το σκοτάδι και ο ήχος από τα κλαδιά που κουνάει ο αέρας με αγριεύουν. Ανεβάζω τον ρυθμό μου, αλλά ξέρω ότι πρέπει να είμαι προσεκτικός γιατί… είμαι μόνος στα σκοτάδια. Λίγο έντονο πετάλι, λίγο παιχνίδι στο φιδίσιο κατηφοράκι και ήδη αισθάνομαι σούπερ. Βγαίνω στον σταθμό του τελεφερίκ και ομολογώ ότι επιλέγω να ανέβω από άσφαλτο προς τα πάνω καθώς έχω και μια αίσθηση ότι κάτι με ακολουθεί ή κάποιος περίεργος μπορεί να πεταχτεί μπροστά μου -αισθήσεις που γεννά το σκοτάδι και η μοναξιά.

Βγαίνω στην άσφαλτο και σύντομα αφήνω πίσω την φωταψία του τελεφερίκ και βρίσκω το σκοτάδι. Πεταλάρω με όρεξη, μπαίνω σε πυκνή ομίχλη και παράλληλα νιώθω την βροχή να δυναμώνει. Σταματώ στο μικρό ξύλινο σπιτάκι του δασαρχείου, βάζω την κουκούλα του αδιάβροχου της Leatt πάνω από το κράνος, βγάζω μερικές φωτογραφίες και δίχως πολλές αναστολές αποφασίζω να συνεχίσω την ανάβαση. Πάμε.

Τώρα βρέχει πολύ δυνατά και ρυάκια από νερό διασχίζουν την άσφαλτο με τα Michelin να διακόπτουν στιγμιαία την ροή τους. Η επιλογή να βγω με την φόρμα που φορούσα στο σπίτι δεν ήταν η καλύτερη, καθώς έχει γίνει ήδη μουσκίδι όπως και τα ποδηλατικά παπούτσια μου, αλλά δεν πτοούμαι, συνεχίζω να πεταλάρω ήρεμα και να νιώθω έντονα. Προχωρώ και τσουπ αρχίζω και συναντώ αυτοκίνητα που κατεβαίνουν από το βουνό. Το φως μου μάλιστα φέγγει λίγο ψηλά και προλαβαίνω να διακρίνω το τρομαγμένο βλέμμα των οδηγών καθώς οδηγούν μέσα στην πυκνή ομίχλη με καταρρακτώδη βροχή, ενώ παράλληλα μπορώ να νιώσω τις απορημένες σκέψεις τους για τον τύπο που ανεβαίνει με ποδήλατο μέσα στα σκοτάδια με αυτές τις συνθήκες… Χράπ, μαζί με έναν δυνατό κεραυνό μου έρχεται μια περίεργη αίσθηση: νιώθω τόσο άνετα καβάλα στο ποδήλατο μου σε αυτές τις αφιλόξενες συνθήκες και βλέποντας τους ζορισμένους οδηγούς στα αυτοκίνητα αισθάνομαι ένα είδος ανωτερότητας.

Θέλω να τους απαντήσω απλά: το κάνω αυτό, γιατί μπορώ! Δεν με πειράζει το κρύο και η βροχή, δεν φοβάμαι την μοναξιά και το σκοτάδι… Από την άλλη σκέφτομαι μήπως είμαι υπερβολικός, και επιλέγω να μπω στον χωματόδρομο πριν φτάσω στην εκκίνηση του Full Elevator Trail που ήταν και ο στόχος μου. Δεν πειράζει θα ξεκινήσω την κατάβαση από το 2nd part του Parnithator Trail που είναι και λίγο πιο εύκολο και safe. Αφήνω την άσφαλτο και μονομιάς νιώθω την αγριάδα, ενώ παράλληλα δύο μεγάλα αγριογούρουνα εμφανίζονται μέσα στην ομίχλη. Ο σκύλος γαυγίζει και εγώ με μια κωλιά δημιουργώ επιπλέον θόρυβο, τα τρομάζουμε και εξαφανίζονται στο δάσος με τις οπλές τους να βροντάνε.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν έχω καμία απολύτως διάθεση να σταματήσω οπότε τρυπώνω στο Parnithator Trail και αφήνομαι να ξεπεράσω τους φόβους μου με την παιχνιδιάρικη οδήγηση. Η λασπούλα και το ρυάκι από νερό στο σημείο με την κλίση δυσκολεύουν την οδήγηση, αλλά δεν βρίσκομαι εκεί για να οδηγήσω γρήγορα, αλλά για να περάσω ωραία. Γουστάρω τόσο πολύ, αλλά αποφασίζω σε ένα σημείο του trail να σταματήσω να βγάλω μια φωτογραφία, έτσι για το post (χαχα, τώρα που την άνοιξα στο κινητό μου πάντως μου άρεσε, αλλά δεν έχω ποστάρει…).

Έχω γίνει πλέον μουσκίδι και όπως κατηφορίζω για λίγο την άσφαλτο νιώθω το νερό να γαργαλάει και την… , ευτυχώς όμως νιώθω το σώμα και το κεφάλι μου στεγνά και ξαναμπαίνω στο χώμα. Μετά από 5-6 απολαυστικά χιλιόμετρα φτάνω στην ασφάλεια του σπιτιού μου και βλέπω τον Rex να τρέχει προς την μισάνοιχτη εξώπορτα, ωστόσο εγώ θέλω κι άλλο, δεν κρυώνω έχω συνηθίσει την βροχή και περνάω ωραία. Αναβάλω το ζεστό μπάνιο και το άραγμα στο τζάκι και συνεχίζω να ανηφορίζω. Κάνω άλλα 3-4km στην γειτονιά που περιλαμβάνουν και οδήγηση στο χώμα και τελικά έχοντας περάσει πάνω από μια ώρα καβάλα στο bike -με όντως ακραίες συνθήκες- επιστρέφω στην ζεστασιά. Μα είσαι τρελός αναρωτιέται η γυναίκα μου και εγώ της απαντώ: «για να σου πω την αλήθεια, ήθελα κι άλλο…»

Συμπέρασμα

Έχω επιστρέψει στο τζάκι και στοιχειοθετώ την εμπειρία μου. Ναι, βγήκα για ποδήλατο νύχτα με σχεδόν ακραίες καιρικές συνθήκες, αλλά από την άλλη δεν απομακρύνθηκα πολύ από τον πολιτισμό και ούτε έκανα πολλά χιλιόμετρα στο χώμα. Πάνω που πήγαινα να αγριευτώ ερχόμουν πιο κοντά στον πολιτισμό και δεν ένιωσα μακριά από την βολή μου. Έτσι, χωρίς μεγάλο ρίσκο ένιωσα μια υπέροχη εμπειρία και παράλληλα επιβεβαίωσα στον εαυτό μου ότι μπορώ. Σκέφτηκα αυτό που έλεγα παλιά όταν έτρεχα σε αγώνες εντούρο: «εγώ είμαι υπεράνω καιρικών συνθηκών» μια απλή δήλωση που όμως με είχε απαλλάξει από κάθε άγχος όταν είχε βροχές, λάσπες, κρύο ή σκόνη και ζέστη… Να λοιπόν που ήρθα σήμερα να το επιβεβαιώσω χωρίς όμως πραγματικά να ζοριστώ. Ξέρω λοιπόν ότι άνετα μπορώ να κάνω πάνω από 10km με βροχή και κρύο. Για να το πετύχω βέβαια αυτό δεν θα πρέπει να σταματήσω, καθώς όσο κινούμαι ζεσταίνομαι και αισθάνομαι δυνατός.

Επίσης το αδιάβροχο της Leatt που διαθέτω μπορεί να με κρατήσει στεγνό για τουλάχιστον μια ώρα, όχι όμως και η βαμβακερή φόρμα μου. Παράλληλα το φως για το ποδήλατο είναι όντως αδιάβροχο, αλλά μου άναψε και η κόκκινη ένδειξη για την μπαταρία μετά από 40 λεπτά χωρίς τελικά να σβήσει. Μια χαρά ήταν και το εμπρός φτερό, αλλά ίσως να ήθελα και ένα πίσω. Και το κινητό μου ΟΚ, έφαγε βροχή όταν το έβγαλα για τις φωτό και τα videο, αλλά δεν είχε θέμα. Χρήσιμη και λειτουργική ήταν η πυξίδα και το GPS του ρολογιού μου, που μου έδειχνε που βρισκόμουν και που μπορώ να πάω. Εκεί δίπλα στο τζάκι θυμήθηκα και τον φίλο το Κώστα Παπανικολάου ο οποίος πριν κάνει την πρώτη του χειμερινή διανυκτέρευση στο βουνό, έκανε 2-3 διανυκτερεύσεις στην ταράτσα του σπιτιού του… Ναι, έστησε κανονικά σκηνή, έφαγε ήπιε και κοιμήθηκε στην ταράτσα με χαμηλές θερμοκρασίες, αλλά και με βροχή. Και έτσι ήξερε, ότι ο εξοπλισμός του ήταν ΟΚ όπως και η ψυχολογία του.

Όταν βρεθώ λοιπόν στο βουνό εκτεθειμένος θα ξέρω και θα μπορώ να είμαι σωστά προετοιμασμένος. Χμ, αυτή η σκέψη με κάνει ακόμη πιο δυνατό, ακόμη πιο αμάσητο. Να λοιπόν που μια απλή βόλτα για τον σκύλο μου χάρισε μια υπέροχη οδηγική απόλαυση, μια ξεχωριστή εμπειρία και με έκανε πιο δυνατό. Ωστόσο αν απομακρυνθώ από την ασφάλεια θα πρέπει να έχω αδιάβροχο παντελόνι και ποδηλατικά παπούτσια, τρόφιμα και κάποιο ασφαλή προορισμό μετά από 20, 30km. Και για να πω την αλήθεια θέλω να το κάνω αν και θα προτιμούσα να μην είμαι μόνος. Άλλωστε πάντα στο βουνό πρέπει να είμαστε με παρέα. Ωστόσο αν κάτι γίνει και βρεθώ μόνος θα ξέρω ότι μπορώ να το διαχειριστώ…

Να ξαναπάω και σήμερα; Άσε καλύτερα, θα κάτσω στο τζάκι…

Κοινοποίησε αυτό το άρθρο

Σχετικά άρθρα

Πρόγραμμα Greek Downhill Cup 2024

Το αγωνιστικό πρόγραμμα του Greek Downhill Cup 2024 ανακοινώθηκε επίσημα μαζί με κάποιες αλλαγές στους κανονισμούς και μια συναρπαστική αγωνιστική χρονιά ξεκινά.