Ανοίγω το γκάζι στην έξοδο του μπερμ που έχει φουλ κυλιόμενη κροκάλα και ακούω το λάστιχο να ξηλώνει τις πέτρες κι ένα δευτερόλεπτο αργότερα ακούω τις πέτρες που προσγειώνονται στο έδαφος!!! Ωχ, μα πως είναι δυνατόν?! Ο γερασμένος μου εγκέφαλος προσπαθεί να αναλύσει την εμπειρία και κοντεύει να ανατιναχτεί…
Το στόρι…
Ενώ μασουλάω ακόμη το τελευταίο σουτζουκάκι με ρύζι χτυπάει το κινητό, πριν προλάβω να μαζέψω την τελευταία σάλτσα με φρέσκο ψωμί. Είναι ο φίλος ο Άγγελος Νικολόπουλος οπότε αν και βρίσκομαι στην ιεροτελεστία της τελευταίας μπουκιάς σπεύδω να το σηκώσω γιατί νιώθω ότι κάποιο βαθύ κίνητρο υπάρχει στην αναπάντεχη κλίση του… Και όντως: «Έλα φίλε, θα πάμε το απόγευμα για ένα γρήγορο εντουράκι και θα έχω το νέο Stark VARG που πρέπει να το οδηγήσεις!» μου λέει έτσι ωμά. Σντάαααν! Η πρώτη εγκεφαλική σφαλιάρα πυροδοτεί ένα κυκεώνα σκέψεων που μάλλον συνδέεται με τα 40 χρόνια της μοτοσυκλετιστικής ιστορίας μου. Πρέπει να του είπα ότι είμαι μέσα γιατί δύο ώρες αργότερα το τηλέφωνο ξαναχτύπησε για να με ενημερώσει ότι θα με περιμένει σε μισή ώρα στο στρατόπεδο -στην Βαρυμπόμπη- μαζί με τον Χάρη Χριστόπουλο για μια γρήγορη εξηλεκτρισμένη εντουρόβολτα…
Και στο καπάκι ξεκινά η «ιεροτελεστία» -στολή, μπότες και ΚΤΜ έξω από την αποθήκη- ενώ το μυαλό μου στροφάρει τρελά και προσπαθεί -πριν καν καβαλήσω τον ηλεκτρικό λύκο- να στοιχειοθετήσει επιχειρήματα εναντίον του! What the fuck ρε?! Γιατί, πως, τι στην γαμημένη τελική είναι αυτό που μου δημιουργεί τόσο ανάκατα συναισθήματα? Ίσως γιατί είναι κόντρα σε μια βασική αρχή της ζωής μου, ίσως πάλι, κάπως έτσι να αισθάνονταν ο Λεωνίδας Καβάκος πριν παίξει σε συναυλία μαζί με τους Ramones… (συγχωρεμένοι να ‘ναι). Ε, δεν είναι και λίγα τριάντα χρόνια διχρονίλας, αλλά γιατί τόσο κόντρα ρε?
Στην τρίτη μενιβελιά έσκασε και στην τέταρτη άρχισε να κελαηδάει το πιστό ΚΤΜ 250 EXC του 2006. Πρόσφατα του άλλαξα πιστονάκι και σε συνεργασία με τον καινούριο σαλίγκαρο της FMF και το τελικό της DEP έχει έναν ήχο που με εξιτάρει και ένα άρπαγμα στο άνοιγμα του γκαζιού που μαζί με το τσίμπημα του συμπλέκτη με τρελαίνει! Ούπς, νάτααα. Πιστονάκι, σαλίγκαρο, τελικό εξάτμισης, συμπλέκτη? Ρε συ αυτές οι λέξεις που είναι συνδεδεμένες με την απόδοση ενός δίχρονου και την ηδονή που σου προσφέρει θα είναι τελείως άγνωστες και παντελώς ανούσιες για έναν μελλοντικό ιδιοκτήτη Stark. Για φαντάσου… Μπουάαααα, ανοίγω το γκάζι, γουρλώνω τα μάτια και ξεχνώ μονομιάς αυτές τις θεωρίες. Μπαίνω ζωηρά στα μονοπατάκια της Skariland και πριν προλάβω να χαρώ έχω μπλεχτεί σε πεσμένους καμένους κορμούς και βρίσκομαι χαμένος μέσα στα ίδια μονοπάτια που με ατελείωτα περάσματα, κλαδέματα και ψαξίματα είχα δημιουργήσει. Να τες οι σκέψεις πάλι. Έτσι ακριβώς θα νιώσω καβάλα στο ηλεκτρικό, χαμένος στα μονοπάτια μου…
Το ράιντ
Μπουρδουκλωμένος σε καμένα κλαδιά, νιώθω ότι κάτι προσπαθεί να με αποτρέψει από την επικείμενη συνάντηση, αλλά επιμένω. Καταφέρνω να ξεφύγω από τις σειρήνες του μυαλού μου και τα κλαδιά στα μονοπάτια και επιτέλους βλέπω μακριά τους φίλους με την πέτρα του σκανδάλου. Ο ένας, είναι καβάλα στο ηλεκτρικό! Αυθόρμητα χουφτώνω το γκάζι στην παχιά πούδρα και αλλάζω καρφωτές (με συμπλέκτη) τρίτη, τετάρτη, πέμπτη και περνάω μπροστά τους με τα όλα! Όταν τους προσέγγισα με ρώτησαν με απορία: «Ρε Σκαρή γιατί το έκανες αυτό?» και απάντησα κυνικά «για να ακούσετε λίγη μουσική» λες και ο Άγγελος και ο Χάρης δεν άκουγαν μια ζωή δίχρονη και τετράχρονη μουσική…
Και φύγαμε! Καθώς ο Άγγελος ξεκινά, μου φαίνεται τόσο αλλόκοτο ότι κινείται καβάλα σε μια μοτοσυκλέτα motocross χωρίς να ακούγεται τίποτα! Σα να γλύφεις ένα παγωτό χωνάκι και να είναι ζεστό! Κάπως έτσι αισθανόμουν. Έτσι και όταν τρυπώσαμε στο μονοπάτι και άκουγα μόνο το δίχρονο μοτέρ που καβαλούσα και τίποτα από το μπροστινό που να ερεθίζει τα αφτιά και την μύτη μου… Λίγο αργότερα ο Άγγελος σταματά και μου λέει, έλα πάρτο να δεις πως είναι. Εεεε, άσε σε λίγο μωρέ, όταν φτάσουμε σε κάνα πιστάκι. Λίγο πιο πάνω το ίδιο. Όχι μωρέ, άστο, έχει και σκληρό συμπλέκτη το δικό μου… Χαχα, κάτι μέσα μου επέμενε ρε, κάτι δεν ήθελε, κάτι ποθούσε να αντισταθεί στο αναπόφευκτο! Μα αφού γνώριζα ότι βρισκόμουν εκεί για να οδηγήσω το ηλεκτρικό… Δηλαδή τι? Υπήρχε περίπτωση να μην το καβαλήσω? Ε, στην τρίτη φορά που μου το είπε ο Άγγελος ενέδωσα (κοίτα λέξη που επέλεξα πάλι, εκεί κολλημένος…).
Ο Χάρης με έναν φιλαράκο του και τα δίχρονα γκάζια τους είχαν φύγει μπροστά, ο Άγγελος μου λέει ότι είναι λίγο κουρασμένος και θα πάει από την φλαταδούρα κι έτσι εγώ βρίσκομαι μόνος. Για την ακρίβεια εγώ και αυτή, ο εντουράς και η ηλεκτρική Stark. Αφού μου έχει εξηγήσει στα γρήγορα την πανεύκολη διαδικασία με τα κουμπάκια και μου προτείνει την χαρτογράφηση 3 με καμιά 40ριά ίππους φεύγει και είμαι έτοιμος να το ζήσω. Βρίσκομαι στο τέλος του μονοπατιού «Ζω, πεθαίνω» ή «Σκουλίκι» για τους ποδηλάτες εντουράδες και πρόκειται να το κάνω ανηφορικό. Δηλαδή θα το κάνω ανάποδα -κατηφορικό το έκανα πρώτη φορά με τον Μίμη Κουνέλη που το δημιούργησε, κατηφορικό το κάναμε σχεδόν πάντοτε, γι’ αυτό άλλωστε το είχε βαφτίσει ο Μπάμπης ο Αμερικάνος, «Ζω, πεθαίνω» γιατί το κατεβαίναμε με τα όλα… Αντίθετα και σε αυτό λοιπόν!
Ανοίγω το γκάζι και το Stark επιταχύνει γλυκά και γραμμικά. Η καβάλα του είναι τέλεια και αισθάνομαι σα να βρίσκομαι σε κανονική μοτοσυκλέτα ΜΧ, αλλά είμαι μόνος και υπάρχει σιγή. Οι αναρτήσεις της KYB λειτουργούν τέλεια και αρχίζω και ξεθαρρεύω. Ανοίγω πιο γενναία το γκάζι και τσουπ βιώνω αυτό το τρελό συναίσθημα που σας περιέγραψα στην εισαγωγή. Ακούω το λάστιχο να ξηλώνει πέτρες και καθώς βρίσκομαι σε σφικτό κομμάτι του trail προλαβαίνω να ακούσω και τον ήχο από τα χαλίκια που πέφτουν στο έδαφος. Έχω τρελαθεί! Κοίτα τι σκάλωμα έφαγα. Εδώ το εργαλείο επιταχύνει άμεσα, αλλάζει πορεία εύκολα και μου φωνάζει να πιέσω κι άλλο κι εγώ ακούω το πίσω λάστιχο που σκάβει και τις πέτρες και το ήχο που πέφτουν στο έδαφος… Ούπς, να κι ένας πεσμένος κορμός και… δεν έχω συμπλέκτη! Πανικός. Χωρίς να το σκεφτώ τραβάω το τιμόνι και ανοίγω το γκάζι. Το πράγμα δεν σουζάρει, αλλά ελαφρώνει ο εμπρός τροχός και περνάω πάνω από τον κορμό άνετα. Γκαζώνω και σε εκείνη την πέτρα που εξέχει, μπανιχοπάρω και τσουπ κάνει το μικρό αλματάκι που ήθελα. Όρθιος στα μασπιέ, οδηγώ πιο σβέλτα και αν εξαιρέσουμε ότι κάποιες στιγμές το δεξί μου πόδι ψάχνει το φρένο, έχω ξεχαστεί και απλά απολαμβάνω εντούρο. Όχι ότι δεν μου λείπει ο δίχρονος ήχος και η μανέτα του συμπλέκτη, αλλά γουστάρω γιατί βιώνω κάτι νέο μέσα σε ένα περιβάλλον τόσο γνωστό… Τελικά είναι πολύ σημαντικό να ζεις νέες εμπειρίες και να τολμάς να κάνεις πράγματα, ακόμη και αν είναι αντίθετα σε ολόκληρη τη λογική σου. To Stark VARK με κερνάει εμπειρίες και γουστάρω.
“γουστάρω γιατί βιώνω κάτι νέο μέσα σε ένα περιβάλλον τόσο γνωστό…”
Όταν βγήκα στη φλαταδούρα συνέχισε ο καταιγισμός των αισθήσεων. Αυτή επιταχύνει γραμμικά και απολαυστικά, ντριφτάρει ελεγχόμενα και καταπίνει τις ανωμαλίες παραμένοντας σταθερή. Σούζα να πω τη αλήθεια δεν τόλμησα να κάνω γιατί φοβήθηκα ότι ίσως να σηκωθεί απότομα κι εγώ να ψάχνω με το πόδι το πίσω φρένο, ούτε τόλμησα να το βάλω στον χάρτη 4 και 5 με τα 60 και 80 άλογα αντίστοιχα… Άλλωστε προτιμούσα να τελειώσει αυτή η εμπειρία θετικά (όπα, να τα μας…, δηλαδή δεν ήθελες να φας μια καλή σαβούρα και να βρίζεις τα ηλεκτρικά?). True. Ήμουν στο βουνό και έκανα εντούρο και θα περάσω καλά με ότι γαμημένο βρίσκεται κάτω από τα πόδια μου!
Βέβαια για να πούμε την αλήθεια πρόκειται για μια μοτοσυκλέτα motocross με την οποία ναι μεν μπορείς να κάνεις εντούρο, αλλά σίγουρα θα σου επιβάλει αρκετούς περιορισμούς. Από την αυτονομία, μέχρι την απουσία συμπλέκτη για τα δύσκολα. Δηλαδή σε μια πίστα σίγουρα θα είναι ακόμη πιο διασκεδαστική, ενώ η πίστα αυτή θα μπορούσε κάλλιστα να βρίσκετε δίπλα σε σπίτια και να μην ενοχλείς κανέναν! Έχει και άλλα προβλήματα -που ανακάλυψε ο Θοδωρής– όπως η αποθήκευση της, η χρήση της σε πολύ υψηλές και πολύ χαμηλές θερμοκρασίες και η αντοχή της στις πτώσεις και στο χρόνο. Είναι ένα καινούριο παιχνίδι πάντως και σαν τέτοιο έχει πολλά να σου δώσει.
Το συμπέρασμα
Βρίσκομαι στην πηγή Μπαχούνια ντυμένος εντουράς και με φίλους, κάτι που ζω εδώ και 30 χρόνια. Ωστόσο, τα δάση γύρω μας έχουν καεί, τα μονοπάτια έχουν κλείσει, το νερό της πηγής βρωμάει και μάλλον δεν πίνεται, ο Αλεξίου δεν είναι πια μαζί μας (αν ήταν θα τον τσίγκλαγα σίγουρα να πάρει Stark) και το ένα μηχανάκι της παρέας είναι ηλεκτρικό… Τα πάντα γύρω μας αλλάζουν και ναι μεν πρέπει κάθε άνθρωπος να διατηρεί κάποιες σταθερές αξίες, δεν πρέπει όμως να είναι κολλημένος.
Μου άρεσε το Stark VARG και θα με ενδιέφερε να μάθω να το οδηγώ και να πηγαίνω τάπα μαζί του. Αυτό το καινούριο με εξιτάρει, με κάνει μαθητή στα πατημένα λημέρια μου. Αλλά ΟΧΙ, δεν θα πούλαγα το μηχανάκι μου για να το αντικαταστήσω με ένα ηλεκτρικό, όπως ούτε αυτομάτο αυτοκίνητο θα αγόραζα… Δηλώνω machinehead, γουστάρω να ακούω δίχρονα και τετράχρονα μοτέρια, μου αρέσει που για να χορέψεις με ένα μηχανάκι μέσα στις πίστες και στα μονοπάτια πρέπει να συνεργαστούν και τα τέσσερα άκρα σου, ο κορμός και το μυαλό σου. Γουστάρω να κάνω την μείξη στο ρεζερβουάρ, να αλλάζω μπουζί, να λαδώνω τα χέρια μου, να συντονίζομαι με ένα πιστόνι, πέντε ταχύτητες και έναν συμπλέκτη για να νιώσω, για να ικανοποιήσω αυτό που από μικρό παιδί έχω μέσα μου…
“ναι θα ήθελα να το έχω μέσα στο γκαράζ μου δίπλα στο δίχρονο ΚΤΜ μου”
Στην τελική, ναι θα ήθελα να το έχω μέσα στο γκαράζ μου δίπλα στο δίχρονο ΚΤΜ μου, μαζί με ένα τουμπανιασμένο Land Rover, ένα Masterctaft, ένα ηλεκτρικό σερφ, ένα ποδήλατο downhill, ένα Kite surf, 2-3 σανίδια snowboard, ένα CR 500R, ένα snowmobile, ένααα… Δεν έχω καν γκαράζ όμως! Θέλω περισσότερο χρόνο και περισσότερα χρόνια για να απολαμβάνω το ride και τα βουνά. This is my way of life dude and I’ ll keep it rolling…
Ευχαριστώ πολύ τον φίλο Άγγελο Νικολόπουλο που μου έδωσε την ευκαιρία να οδηγήσω το φοβερό Stark VARG και μαζί με αυτό να πετάξω ένα ακόμη κόλλημα από πάνω μου. Στην τελική αν απαγορεύονταν τα βενζινοκίνητα μηχανάκια στα βουνά και με το Stark καλά θα πέρναγα! Two strokes forever…
Α, ξέχασα, είχε καύσωνα και πολύ σκόνη, αλλά περάσαμε τέλειαααα…
