Με αφορμή τη σημερινή 63η επέτειο από την προσεδάφιση της πρώτης διαστημικής αποστολής στη σελήνη (21 Ιουλίου 1969), αξίζει να δούμε μια άγνωστη, για πολλούς, ιστορία: τις δοκιμές της NASA ώστε αυτή η αποστολή να είχε μαζί της και… μία μοτοσυκλέτα!
Το 1961 ο πρόεδρος των Η.Π.Α. John F. Kennedy ανακοινώνει πως μέχρι το τέλος της δεκαετίας η NASA θα καταφέρει να στείλει τον πρώτο άνθρωπο στο φεγγάρι. Λίγα χρόνια αργότερα αποφασίζεται πως αυτό θα γίνει με την αποστολή Apollo 11 κατά την οποία οι αστροναύτες, εκτός των άλλων, θα συνέλλεγαν πετρώματα με τη βοήθεια τετράτροχου οχήματος (Lunar Rover). Στη συνέχεια όμως ο προϋπολογισμός μειώνεται και αποφασίζεται πως θα χρησιμοποιηθεί μονός πύραυλος (Saturn V) για την αποστολή στη σελήνη κάτι που μειώνει σημαντικό το φορτίο το οποίο θα μπορούσε να μεταφερθεί. Το τετράτροχο όχημα που είχε σχεδιαστεί κρίθηκε πολύ μεγάλο και έτσι στο Χιούστον αρχίζουν να σκέφτονται την ιδέα ενός mini bike που θα ήταν αρκετά πιο μικρό, ελαφρύ και ευέλικτο σε σχέση με το Lunar Rover.
Αξίζει να σημειωθεί πως μεταξύ των τριών μελών της διαστημικής αποστολής βρισκόντουσαν δύο λάτρεις της μοτοσυκλέτας, ο Neil Armstrong κάτοχος ήδη μιας Montesa και ο Charles “Pete” Conrad Jr που ανέλαβε τις δοκιμές του “διαστημικού” minibike.
Το βασικό σχέδιο
Αρχικά σχεδιάστηκε ένα αναδιπλούμενο μοντέλο αλλά αποφασίστηκε οι δοκιμές να γίνουν χρησιμοποιώντας ως βάση κάποιο υπάρχον μοντέλο και επιλέχθηκε το Honda CT90. Οδηγώντας το πάνω από εμπόδια και άμμο διαπίστωσαν πως στερούταν σταθερότητας στο μπροστινό μέρος. Μη γνωρίζοντας την ακριβή σύνθεση της επιφάνειας της σελήνης, η ομάδα εξέλιξης άρχισε να διαμορφώνει σε υπολογιστή τη βέλτιστη γεωμετρία του μπροστινού δίνοντας ιδιαίτερη βάση στη γωνία κάστερ.
Ελαστικά για άγνωστο τερέν
Το μεγαλύτερο ίσως πρόβλημα υπήρξε η επιλογή ελαστικών. Το τεράστιο εύρος θερμοκρασίας στο φεγγάρι (μεταξύ ημέρας και νύχτας) εκτιμήθηκε πως θα ασκούσε τεράστιες καταπονήσεις στα ελαστικά ενώ αυτά ήταν πολύ πιθανόν να λιώσουν κατά τη διάρκεια της ημέρας. Επίσης θα ήταν πολύ δύσκολο να φουσκώσουν σωστά λόγο της διαφορετικής ατμόσφαιρας (χαμηλότερης πίεσης). Φαίνεται πως κατέληξαν στους μασίφ μεταλλικούς τροχούς, μία λύση που είχε ήδη αναπτύσσει η ομάδα του Lunar Rover.
Κινητήρας
Είναι σαφές (λόγω έλλειψης οξυγόνου στην σελήνη) πως ο νορμάλ βενζινοκινητήρας της Honda δε θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και αποφασίστηκε να χρησιμοποιηθεί ένας μικρός ηλεκτροκινητήρας που έπαιρνε ενέργεια από μία μπαταρία 30 amp. Η απόδοση ήταν μόλις 5/8 (πόσο αμερικάνικο…) του ίππου αλλά αρκούσε για ταχύτητα περίπου 10km/h.
Θέση οδήγησης
Κάπου εδώ μάλλον το project πήρε λάθος τροπή και ξεκίνησαν τα κωμικοτραγικά. Οι διαστημικές στολές είχαν σχεδιαστεί μόνο για περπάτημα και ήταν αδύνατον να επιτρέψουν στον αναβάτη να μπορέσει να κάτσει σε μία φυσιολογική στάση. Η πρώτη σκέψη ήταν ο αστροναύτης να πάρει μια σχεδόν ξαπλωτή θέση και μόλις ισορροπούσε να σήκωνε τα πόδια του προς τα πίσω θυμίζοντάς μας το γνωστό “ψαράκι”. Φυσικά η αίσθηση στο χέρι για το άνοιγμα του γκαζιού ήταν ανύπαρκτη και σχεδιάστηκε μια γκαζιέρα με ενσωματωμένο έξτρα γάντι στο οποίο ο αναβάτης θα τοποθετούσε το χέρι του.
Οι πρώτες δοκιμές
Προκειμένου να προσομοιώσουν τις συνθήκες έλλειψης βαρύτητας (περίπου 1/6 από αυτό της γης) χρησιμοποιήθηκαν ελαστικοί ιμάντες δεμένοι ψηλά. Οι αστροναύτες φαίνεται πως διασκέδασαν (και γιατί όχι άλλωστε…) αυτό το σκέλος των δοκιμών και έδωσαν το δικό τους πράσινο φως στη χρήση του διαστημικού minibike.
Η ματαίωση του project
Παρά τη φαινομενική επιτυχία του minibike, θεωρήθηκε από τους υπεύθυνους πολύ ασταθές σε σύγκριση με το τετράτροχο όχημα και δημιούργησε αρκετούς ενδοιασμούς. Καθώς η προθεσμία πλησίαζε, κανένα όχημα δεν ήταν έτοιμο εγκαίρως για την εκτόξευση του Apollo 11 τον Ιούλιο του 1969 και οι τρεις αστροναύτες αναχώρησαν “πεζοί” (οι δύο προσεδαφίστηκαν). Στη συνέχεια το τετράτροχο όχημα έλαβε το πράσινο φως και προγραμματίστηκε για μεταγενέστερες αποστολές Apollo με κόστος εξέλιξης 38 εκατομμυρίων δολαρίων.
