Οι ανηφοριές έφευγαν εύκολα σε χαλαρό τέμπο με κουβεντούλα και χάζι στα σημεία με όμορφη θέα, ενώ τα κατηφορικά trails ήταν απόλαυση με κυνηγητό και φουλ διασκεδαστική οδήγηση. Πάνω που πεινάσαμε ήρθε η ώρα για την πεντανόστιμη βασιλόπιτα -by George Poulis– και τα gelάκια -προσφορά της Kassimatis Cycling– και στη συνέχεια επιστρέψαμε στα όμορφα trails. Ήταν μια υπέροχη χειμερινή ηλιόλουστη μέρα και την περάσαμε στο βουνό με καλή παρέα και πολύ ποδήλατο. Ξεκινήσαμε νωρίς το πρωί με ορεξάτες καλημέρες και τελειώσαμε το απόγευμα με κουρασμένα καλό βράδυ! Ήταν μια καθαρά εντουράδικη μέρα που έφερε πιο κοντά riders από την gravity κοινότητα της Αττικής και πλατιά χαμόγελα σε όλους τους συμμετέχοντες.
Πού έγινε
Το Όρος Αιγάλεω είναι ένα όμορφο βουνό στην Δυτική Αττική με μέγιστο υψόμετρο τα 469 μέτρα. Το μεγαλύτερο τμήμα του καλύπτεται με πευκοδάσος και σου προσφέρει σημεία με μαγευτική θέα προς τον Σαρωνικό. Αυτός ο περιορισμένος ορεινός όγκος έχει υπέροχα ποδηλατικά μονοπάτια -που με σκληρή δουλειά έχει ανοίξει και συντηρεί η ποδηλατική κοινότητα της περιοχής- αλλά και πλήθος χωματόδρομων. Έτσι μπορείς να ποδηλατείς όλη την ημέρα και να πηγαίνεις από trail σε trail χρησιμοποιώντας τους χωματόδρομους, απολαμβάνοντας την ηρεμία του βουνού και την όμορφη θέα. Τα περισσότερα trails είναι αρκετά πετρώδη, μέσα στο πυκνό δάσος όμως, στην βόρεια πλευρά του βουνού, υπάρχουν trails με καλό χώμα και απολαυστικά features. Μάλιστα υπάρχουν trails για όλα τα γούστα και με κάθε βαθμό δυσκολίας. Ωστόσο πρέπει να είσαι προετοιμασμένος να παίξεις με πέτρες και βράχια γιατί ακόμη και στο πιο καλά shapeαρισμένο trail -τις περίφημες Χελώνες (Tortoise Trail 1&2)- θα βρεις λίγα βραχάκια. Το θετικό πάντως είναι πως μπορείς να μετακινείσαι από μονοπάτι σε μονοπάτι με στρωτούς χωματόδρομους χωρίς μεγάλες κλίσεις. Χμμμ, ε υπάρχουν και κάποια δωράκια…
Στην κορυφή του βουνού και στα trails που ξεκινούν πέριξ αυτής μπορείς να προσεγγίσεις από διάφορες διαδρομές, η ομάδα MARC πάντως γι’ αυτή την εντουρόβολτα επέλεξε την ανάβαση από τις σιταποθήκες στη Νίκαια. Ωραία μακριά ανάβαση, αλλά με τρεις τοίχους του θανάτου με το καλημέρα!
Η εντουρόβολτα
Η εκκίνηση είχε οριστεί στις σιταποθήκες στην Νίκαια στις 08:45, ωστόσο φτάσαμε πανικόβλητοι με τον Στέργιο στις 09:00 και εκεί δεν βρίσκονταν κανένας! Έπεσαν τα τηλ και συμπεράναμε ότι δεν είχαμε αργήσει, αλλά η φάση ήταν cool. Και όντως, μαζευτήκαμε και ξεκινήσαμε για την πρώτη ανάβαση στις 09:30, καμιά δεκαριά αναβάτες με ηλεκτρικά και συμβατικά ποδήλατα. Τι ωραία να μην βιάζεσαι. Χα, και ειδικά αν σε περιμένουν τρεις κόντρα τοίχοι στο πρώτο χιλιόμετρο! Για να πω την αλήθεια την έσπρωξα την τελευταία από τις τρεις, ε, για να μην καούμε και με το καλημέρα… Στην συνέχεια η ανάβαση γίνεται στρωτή και ευχάριστη με όμορφη θέα, αλλά χωρίς δάσος. Πάντως το γεγονός ότι συναντήσαμε συνεργεία που έκαναν αναδάσωση μας έφτιαξε ακόμη περισσότερο την διάθεση.
Κάναμε την στάση του Μακρογιαννέλη και στη συνέχεια με πιο ζωηρό ρυθμό βρεθήκαμε στην εκκίνηση του Tortoise 1 trail. Ότι πρέπει για ζέσταμα. Μιλάμε ίσως για το καλύτερο flow trail (μπλε βαθμού δυσκολίας) της Αττικής. Μπήκε μπροστά ο δημιουργός του, ο Θέμις Βλυσσίδης, και άρχισε το πάρτι. Κάναμε και την χαρακτηριστική βούτα στο τέλος του part 1 και μπήκαμε στο 2. Απόλαυση. Πραγματικά αυτό το trail είναι ιδανικό και διασκεδαστικό για κάθε επιπέδου αναβάτη, με σωστά μπερμάκια, αλματάκια και ρολεράκια.
Περιμέναμε να μαζευτεί η παρέα -που πλέον είχε μεγαλώσει- και χαλαρά αρχίσαμε να ανεβαίνουμε προς τα πάνω. Ο ρυθμός και η διάθεση ήταν τόσο cool που κανείς δεν ενοχλήθηκε όταν μας προσπέρασε μια ομάδα που έκανε ορεινό τρέξιμο… Πάνω που πήγαμε να κουραστούμε μπήκαμε δεξιά στο Στριγκάκι Trail -ένα μικρό και παιχνιδιάρικο πετρωτό μονοπατάκι- που μας έφτιαξε την διάθεση. Τσουπ και πάλι στην κορυφή έτοιμοι και ζεστοί για το Γκρινιάρης Trail. Πρόκειται για το πιο νέο ποδηλατικό μονοπάτι του βουνού που ακόμη μπορεί να μην έχουν ολοκληρωθεί όλες οι κατασκευές, αλλά είναι τέλειο! Ειδικά με το φουλ τερέν της ημέρας ήταν σούπερ απολαυστικό και έτσι δεν διστάσαμε να το ξανακάνουμε. Μπήκε το τρενάκι με όρεξη, αλλά ένα λάστιχο έκοψε την φόρα του Μακρογιαννέλη. Ας είναι, τον περιμέναμε στον τερματισμό και αφού κάναμε ένα ακόμη Στριγκάκι πεταλάραμε πεινασμένοι για την βασιλόπιτα. Η Ίρις Λαγουδάκου είχε αναλάβει όλη την διοργάνωση και την κοπή της πίτας και ο Γιώργος Μακρογιαννέλης σάρωσε τα πάντα καθώς κέρδισε το φλουρί και τα δώρα!
Μπουκωμένοι βασιλόπιτα κατηφορίσαμε το Τριπάκι Trail (αυτό που σπρώχνουμε στην ανάβαση για να κάνουμε το DH Trail) και στη συνέχεια τρυπώσαμε στο πρώτο part του Μην Λες Ψέματα Trail. Μια ζόρικη ανηφόρα και τσουπ βρεθήκαμε στην εκκίνηση του πετρωτού Παπαφλέσας Trail με τα χρώματα ενός υπέροχου δειλινού να μας μαγεύουν. Κερασάκι στην τούρτα το σούπερ γκαζερό Cousto Trail με τον Άλεξ Λογγινίδη να ορμάει με τα όλα για το ΚΟΜ! Αχ, αυτό το σκασμένο πίσω λάστιχο, το κράτησε μόλις 1’’ μακριά από τον στόχο του, αλλά δεν του στέρησε πλατύ το χαμόγελο.
Επίλογος
Λίγο άσφαλτοκαι έχοντας γράψει συνολικά 27,2km με 944 μέτρα υψομετρικής ανάβασης, βγάλαμε κράνη και μια βαθιά ανάσα απόλαυσης. Με τις ενδορφίνες στα ύψη είχαμε την αίσθηση ότι θέλαμε κι άλλο! Συνολικά περάσαμε πάνω από έξι ώρες στο βουνό και παρά τα αρκετά χιλιόμετρα και υψομετρικά δεν αισθανόμασταν εξαντλημένοι. Γιατί απλά ήμασταν cool και είχαμε καλή παρέα! Αυτό είναι ο ορισμός της εντουρόβολτας: βουνό, όμορφα μονοπάτια, καλό πεταλάρισμα, σούπερ παρέα και cool διάθεση. Αχ και αυτή η λιακαδάρα!
Ευχαριστούμε το Mt. Aigaleo Riding Community για την φοβερή εκδήλωση. Και του χρόνου!
